Cary Grant, kızı Jennifer 1966’da doğduğunda 62 yaşındaydıymış ve onun gelişi Grant’ın dünyasını tümüyle değiştirmiş.

Zarafeti, çekiciliği ve kişilikli duruşuyla farklı bir aktör olarak tanınan Grant,
kızının doğumuyla birlikte kameradan uzaklaşıp hayatın verdiği babalığın sonsuz rolüne sessizce kendini adamış.

“Çekim ışıkları altında geçirdiğim zaman bana yetti. Artık kızımın büyümesini izlemek istiyorum,” demiş.

İşinde doruklara ulaşmış biri için alışılmamış bir karar ve sade bir açıklamayla.

Sözünü tuttu.

Akranlarının çoğu ilerleyen yaşlarına kadar oyunculuğu sürdürürken, Grant bu kadarı bana yeter deyip kendini bütünüyle kızını büyütmeye adamış.

Ona yoldaşlığı seçmiş.

Dostları bu radikal dönüşümü fark etmiş.
Dünya çapında ünlü bir Aktörün kendini iyi hissetmesi için, evi ve içindeki gündelik hayatta ona yetiyormuş.

“Beni daha iyi bir insan yaptı,” diye itiraf etmiş; babalığı aşamalı ‘rutin bir görev’ olarak değil, ‘hayat’ olarak yaşamayı anlatırken.

Kızı, daha sonra “Good Stuff” adlı anı kitabında kamuoyunun görmediği bir baba profilini ortaya koydu.

Ona derin bir sevgiyle küçük notlar yazmış Baba, nazik bir bilgelikle yol göstermiş.

“Benim için Cary Grant değildi,” diye yazıyor kızı.

“O sadece babamdı.”

Bunları beni çok şeyle birlikte benzer şeyler için çeken Çanakkale’de, bir babadan evladına ‘insanlığın gerçek özünün geçişi’ olarak okudum.

Ben de, insan hayatın ne olduğunu ancak bir insandan öğrenebilir diye düşünenlerdenim.

İnsan, şu-bu, ve farkında olmadan hep kendi için değil, ‘insan için’ varolduğunu sezdiğinde.