Ahmet Şara, gençliğinde cihatçı bir savaşçı olarak koşa koşa Irak’a savaşmaya gitmişti. Ama savaşı oradaki işgalci güç olan Amerika’ya karşı olduğu kadar hatta belki daha fazla Irak’taki Şii çoğunluğa karşıydı.

Tabii son 20 yılda köprülerin altından çok sular aktı, bir zamanların sınır tanımayan cihatçı eylemcisi Ahmet Şara artık Suriye’nin Cumhurbaşkanı ve artık bir “ümmet”e ulaşmak için değil, Suriye’de yaşayan halklardan oluşan “bir ulus” yaratmak için çalışıyor.

Bu başarılması son derece zor işin önünde bir sürü engel var.

Engellerden biri, savaşı birlikte kazandığı cihatçıları “ümmet” fikrinden vazgeçirip ‘Suriye ulusu’ fikrine ikna etmek. Bu hiç kolay değil. Çünkü ‘Suriye ulusu’nu diyelim Irak, Ürdün veya Mısır ‘ulusu’ndan ayıran pek az kültürel özellik var.

Bir başka engel, ülkesi içindeki etnik ve dini azınlıklara, özellikle de düne kadar ülkenin baskıcı rejim azınlığı sayılan Aleviler’e bu “Suriye ulusu” içinde özgür ve eşit olacaklarının güvencesini vermenin zorluğu. Onları yeni rejime karşı direnişe, hele hele silahlı direnişe geçmekten alıkoymak gereği.

Nitekim 6-7 Mart günlerinde bu iki engel bir araya geldi ve Ahmet Şara’ya Aralık ayı başından beri yaşadığı en büyük krizi yaşattı, daha da yaşatacak.

Şara, geride bıraktığımız hafta sonuna kadar taşan şiddet olaylarını “provokasyon” olarak niteliyor; aslında aynı provokasyonun bundan 20 yıl önce Irak’ta yaşandığını, hatta kendisinin o provokatörlerden biri olduğunu da bütün dünya biliyor.

20 yıl önce Amerikalı işgal yönetimi bir anda bütün Sünnileri işsiz ve gelirsiz bırakınca bu yıllar boyu sürecek direnişi ateşlemiş, Saddam dönemi komutanlarının örgütlediği direniş sonunda DEAŞ’a kadar varmıştı.

Şimdi karşısında Esad dönemi generalleri ve onların örgütlediği Alevi direniş var. Ve sanki o direnişi büyütüp daha fazla kan dökülmesini isteyen bir de cihatçı provokasyon var.

Suriye’de hayat artık daha zor olacak.