Hayatın doğal döngüsüdür: Doğarız, büyürüz, severiz, evleniriz ve çoğumuz bir gün anne baba oluruz.

Evlat sevgisi öyle tarifsizdir ki, uğruna uykusuz kalır, hayalimizden vazgeçer, varımızı yogumuzu ortaya dökeriz, kendimizi bile unutabiliriz.

Ama işte tam da burada ince bir çizgi başlar: Onlara her şeyimizi adarken kendimizi yitirmek…

Gelin, açık konuşalım.

Çocuklar elbette kıymetli. Onlar için elimizden gelenin en iyisini yapmalı, geleceğe hazırlamalı, yollarına ışık tutmalı, yanlarında durmalıyız.

Ama onların hayatı, bizim hayatımızın tamamı olmak zorunda değil.

Her şeyi onlara vakfetmek, kendimizi eşimizden, dostlarımızdan, mesleğimizden, tutkularımızdan koparmak bir sevgi değil, bir feda kültürüne dönüşüyor.

Ve ne yazık ki bu feda hali, zamanla beklentiye, beklenti de kırgınlığa evriliyor.

Çünkü çocuklar büyür.

Kendi ailelerini kurar, kendi hayatlarını yaşar. Bazen fiziksel olarak uzaklaşırlar, bazen düşünsel olarak.

Eğer biz tüm varlığımızı onların etrafına kurduysak, bir gün yalnızlığımızla baş başa kalıveririz.

Ve ardından hayal kırıklığı: “Bunca şey yaptım ama…”

Çocuklar istisnalar dışında bencil ve manipülatif olabiliyor. Dünya kendileri etrafında dönüyor çoğu zaman. Bizim alıştığımız saygı, sevgi, takdir ve sadakat duyguları onlarda farklı anlamlara sahip.

Oysa bizim onları yetiştirirken yapmamız gereken başka bir şeydi:

Çocuklarımızı kendi ayakları üzerinde duracak, hayatla başa çıkabilecek bireyler olarak yetiştirmek.

Her düştüklerinde biz kaldırırsak, yürümeyi nasıl öğrenecekler?

Her engeli biz aşarsak, dirençleri nasıl gelişecek?

Fedakârlık güzel ama bilinçli olduğunda.

Onlar için yaşarken, kendi yaşamımızı da ihmal etmeyelim.

Eşinize gereken değeri verin, hatta çocuğunuza verdiğinizden daha fazlasını, çünkü çocuklar yuvadan uçtuğunda yanınızda o kalacak. Yoldaşınız o.

Dostlarınızı da unutmayın, çünkü zor zamanlarda hayatı paylaşan onlardır.

İşinizi, hobilerinizi, tutkularınızı öksüz bırakmayın. Çünkü insanı yaşatan sadece sorumluluklar değil, anlam ve keyif de olmalı.

Hayat bir dengedir.

Her şeyin fazlası zarar.

Ne sadece kendimiz için yaşayalım, ne de yalnızca çocuklarımız için.

Her role hakkını vererek, her ilişkide dengeyi koruyarak yaşamalıyız.

Çocuklarımıza en büyük iyilik, hem onları sevmek hem de kendimizi unutmamak.

Son Söz:

Evlatlarımızı severken sakın kendimizi silmeyelim. Dengeli bir hayat, hem onları güçlü kılar hem bizi onurlu yaşatır.