Ayrılıkçı terör örgütü PKK’nın Avrupa’daki dergisi Serxwebun’da kısa süreliğine yayınlanan, sonra ortadan kaybedilen Abdullah Öcalan’ın “Perspektif” başlıklı yazısı, daha doğrusu PKK’ya gönderdiği mektubu üzerinde durulmayı hak eden ilginç bir metin.

Psikolog ve psikiyatrlar tarafından okunup yorumlanması gereken yanları da var bu metnin. Öcalan’ın kendisinden bir kurum olarak “önderlik” diye söz etmesi, kendi kurduğu örgütü “önderlik”i anlayamamakla suçlaması, bir yandan “önderlik”in mesih seviyesine yükseltilmesine kızarken bir yandan kendisinin “önderlik” olarak Olimpos dağının tepesinden konuşan tanrılar gibi konuşması, bunlar hep bir kenara not edilmesi gereken şeyler.

Bir yandan “Kürt halkının özgürleşmesi”nden söz ederken bir yandan kendisinden başka hiç kimsenin bu vizyona sahip olamadığını söylemesi, örgütünü deyim yerindeyse Stalinvari bir üslupla sigaya çekmesi bana sortacak olursanız çok trajik şeyler.

Nedendir bilinmez, kendisini eski eşi Kesire Öcalan’dan söz etmek zorunda hissetmesi, bir yandan samimiyet buhranları içinde ablasını dövmesini anlatması, kendi karısını öldürmemek için 10 yıl uğraşması vs vs Türkiye’yi bunca yıl kana bulamış bir örgütün kurucusundan duymayı beklemeyeceğiniz şeyler.