Hani bazen hayat size öyle garip kartlar dağıtır ki… Bir gemi seyahati için tüm parayı ödemiş olan babanız sevgilisi onu terk edince sizi son anda davet eder ve yıllardır doğru dürüst bir ilişkiniz olmamışken kendinizi tatil arkadaşı olarak buluverirsiniz.

New York Times’ta yayımlanan şahane bir yazı okudum: “Oh No, They Think My Father Is My Husband” — yani: “Eyvah, Babamı Kocam Sandılar!”

Başlık mizahi, ama hikâye kalbin tam ortasına dokunuyor.

Bir kız çocuğu, boşanmış, kadınların peşinde koşan ama hâlâ iyi olmaya çalışan bir babayla — tekrar bağ kurmaya çalışıyor.

Duygusal yakınlığı, babasının flörtlerinden arta kalan zamanlarda arıyor.

Ve evet… baba figürünü onarmak, kolay iş değil.

Bu hikâyede kız, en başta babasının önceliği değil. Ama zamanla, onun “yedek planı” olmaktan çıkıp gerçek bir eşlikçiye dönüşüyor.

Üstelik bu, planlanmış bir şey de değil. Zamanla, kendiliğinden olan bir evrim.

Ben bu hikâyede bir trajedi değil, bir iyileşme süreci görüyorum.

Çünkü babalar da sadece “baba” değil.

İnsanlar. Kusurlu, savruk, zaman zaman kaybolan ama öğrenmeye çalışan insanlar.

Peki ya kız?

Yazının en dokunaklı satırlarından biri:

“Ben de kendi ilişkilerimde babamınkine benzer hatalar yapıyordum.”

Ah evet… Çünkü bazen, neyi örnek aldıysan onu tekrar edersin.

Ta ki fark edene kadar.

Ve sonra…

Yıllar geçiyor. Kız, kendini “istikrarsız bağlanma” sularından çekip kıyıya yanaştırıyor. Düzgün bir adamla
tutkudan çok huzur getiren türden bir ilişkiyi seçiyor. Ve tam da o noktada, geçmişin karmaşası anlam kazanıyor

Aile dediğimiz şey doğuştan harika bir kodla gelmiyor. Bazı bağlar zamanla kuruluyor.

Önemli olan şu: Karmaşık, kusurlu ama sevgi dolu ilişkiler zamanla dönüşebiliyor. Babalık da, kız çocukluğu da yeniden inşa edilebiliyor.

Geçmişte eksik kalan bağlar, birlikte yaşanan anlarla onarılabiliyor. Çünkü aile sadece biyolojik bir bağ değil; bazen zamanla, anlayışla ve kabulle kurulan bir birliktelik. Ve en sağlam ilişkiler bazen “yedek” gibi görünen bir yerden filizleniyor.

Unutmayın:

Geçmişin hataları, bugünün farkındalığına dönüşebilir. Babalık, sadece doğmakla değil, birlikte büyümekle olur. Ve her baba, kızıyla yeniden tanışma şansını hak eder.