Yıl 2000. İstanbul’un Etiler semtinde bir mahalle kuaföründe yaz çıraklığı yapan Fikret adında genç bir delikanlı… Okuma hevesini bir kenara koymuş, eline fırçayı, makası almıştı. Ardından erkek kardeşi Ali de onun izinden giderek kuaförlük mesleğine adım attı.

O yıllarda isimlerini duymaya başlamıştım. Sonra bir gün öğrendim ki, artık kendi salonlarını açmışlar: London Kuaför. Adı bile o zamanlar için bir vizyonun işaretiydi. Ama ben yıllarca statükocu ve sadık bir müşteri olarak hep aynı kuaföre gittim. Aynı koltuk, aynı fön, aynı makas…

Ta ki bir sabah aynaya baktığımda, saçımın tepesinde yüzlerce telin yok olduğunu görene kadar. Bir çırak yaklaştı usulca ve kulağıma şu cümleyi fısıldadı:

“Siz Ali abiyle Fikret abiyi bulun…”

O gün hayatıma London Kuaför girdi. Ve bir daha hiç çıkmadı.

Sonrası çok güzel bir hikâye…

Düğün ,davet saç seçimlerimi bile onlar yaptı.

Oğlum şu an 28 yaşında ve hâlâ onlardan başka kimseye tıraş olmaz.

Ben ise saçlarımı güvenle, hiç düşünmeden onlara teslim ederim. Çünkü sadece kuaförlük yapmıyorlar; dinliyorlar, hissediyorlar, yönlendiriyorlar.

Ali, şu an Hush markasının renk uzmanı. Şahane bir kolorist.

Fikret ise kesim ve stil konularında global eğitimler veren bir usta.

Onlara “çocuklar” diyorum ama yaşça büyük olmamdan. Yoksa çoktan koca adam oldular. Yanımda evlendiler, çocukları oldu. Hatta çocuklarının bazıları artık genç kız, delikanlı…

Beraber karar verdik saçlarımı uzatmaya. “Jessica Parker gibi olsun saçlarım,” dedim. 60’a yaklaşırken böyle bir hayalin peşine düşmek kimilerine göre tuhaf gelebilir ama onlar bunu ciddiyetle sahiplendi.

Yıllardır bana sabırla şunu öğrettiler:

“Saç, çamaşır değildir. Hışır hışır yıkarsan, solar, söner, kırılır.”

Ve ben, saçlarıma gösterilen bu özeni yıllardır bir yaşam felsefesi gibi benimsedim.

Bugün geriye dönüp baktığımda 25 yıl geçmiş. Belki bir kuaför koltuğunda başladı bu hikâye ama dostlukla, zarafetle, sadakatle devam etti.

Onlarla tanışmış olmaktan büyük mutluluk duyuyorum.

Ve saç rengimden de.