Bazı sorular çocukken zihne düşer ama cevabı hayata yayılır: “Güneş bir gün söner mi?”

Önce gökyüzüne bakar insan. Ama zamanla fark eder: Sadece Samanyolu’ndaki değil, kendi hayatımızdaki güneşler de var.

Sıcaklığıyla yaşatan, ışığıyla yol gösteren, çekim gücüyle bizi hayata bağlayan…

Bir anne mesela.

Evi bir yuvaya çeviren o sessiz dev.

Bir eş, bir sevgili… Varlığıyla içimizi ısıtan.

Bir bilge dost, bir öğretmen, bir rol model…

Bir bakışıyla yönümüzü bulduğumuz insanlar.

Ama gün gelir, o güneşler de söner.

Ve biz bir süreliğine karanlıkta kalırız.

Tıpkı Güneş’in bir gün sönmesi gibi.

Güneş gerçekten söner mi?

Evet. Güneş şu anda bir ana kol yıldızı ve her saniye 600 milyon ton hidrojen yakarak helyuma çeviriyor.

Bu süreç ışık, ısı ve yaşam enerjisi üretiyor.

Ama kaynak sınırlı. Yaklaşık 5 milyar yıl sonra, Güneş:

1.Hidrojenini tüketecek.

2.Genişleyerek kırmızı dev haline gelecek, Dünya’yı da yutabilir.

3.Dış katmanlarını uzaya savuracak.

4.Geriye beyaz cüce kalacak—parlamayan, soğuyan bir yıldız kalıntısı.

Sessizce, yavaşça ölecek.

Güneş sönerse Dünya’ya ne olur?

Işığın bize ulaşması 8 dakika sürdüğü için ilk anda fark etmeyiz.

Ama ardından:

•Işık kaybolur, karanlık başlar.

•Sıcaklık hızla düşer: İlk hafta -17°C, bir yıl sonra -70°C.

•Fotosentez durur, gıda zinciri çöker.

•Atmosfer donar, okyanuslar buz keser.

•Yerçekimi dengesi bozulur, gezegenler savrulur.

Yani: Yaşam bildiğimiz haliyle sona erer.

Hayatta güneş sönerse ne olur?

Hepimizin hayatında, içini ısıtan, yönünü belirleyen güneşler olmuştur:

•Bir anne, çocukken üzerimize örttüğü battaniyeyle dünyayı koruyandır.

•Bir eş, karanlık zamanların omuz arkadaşıdır.

•Bir sevgili, kalbimizin nabzını yeniden duyurur.

•Bir bilge dost, kararsızlık anında içimize ışık tutar.

•Bir rol model, cesaret verdiği için hayatımızı yönlendirir.

Kaçınılmaz şekilde bu ışıklar da bazen söner.

Ölümle, uzaklaşmayla, zamanla…

Kayıp, hayal kırıklığı, boşluk getirir.

Ve biz…

•Yönsüzleşiriz.

•Soğuruz.

•İçimize kapanırız.

Ama unutma:

Biz gezegen değiliz.

İnsanız.

Ve içimizde yeniden doğabilecek bir güneş çekirdeği taşırız.

Yaşamda ışık kurma kılavuzu

1. Panik yapma, izle.

Güneş bir anda sönmez. Senin içindeki ışık da hemen kaybolmaz.

O anı gözlemle. Duyguyu bastırma, anlamaya çalış.

2. Kaybı inkâr etme.

Yok saymak değil, kabul etmek iyileştirir.

Kayıp, aynı zamanda bir yeniden yapılanma çağrısıdır.

3. Hatıralarla ısın.

Sönen güneş, arkada bıraktığı ışıkla hâlâ ısıtabilir.

Onu içinde taşı. Yaşat.

4. Yeni enerji kaynakları bul.

Kitap, sanat, üretim, doğa… Kendini yeniden şarj edecek alanlara yönel.

5. Bir başkasına ışık ol.

Birine umut verdiğinde, kendi ışığın da parlar.

Işığı çoğalt, içinde saklama.

6. İçindeki yıldızı fark et.

Yalnızlıkla yüzleş. Sessizliğe kulak ver.

Kendine yeniden doğman için izin ver.

7. Karanlığı düşman değil, öğretmen bil.

Her karanlık dönem, yeni bir yön için doğum alanıdır.

Belki de o karanlık, içindeki yıldız haritasını açmak içindir.

Güneş gerçeğinden hayat gerçeğine

Güneş bir gün sönecek.

Ama biz o gün gelmeden önce, kendi içimizde yeni yıldızlar yakabiliriz.

Her kayıptan sonra,

Her yalnızlıktan sonra,

Her hayal kırıklığından sonra…

İnsan yeniden ısınabilir.

Yeter ki içinde hâlâ bir kıvılcım olduğunu hatırlasın.

Çünkü bazen karanlık, sadece yeni bir ışığın sahneye çıkması için perde olur.

Ve unutma:

“Işık yoksa sen parla. Güneş sönerse sen doğ.”