“Şimdiye kadarki en büyük keşfim şu:
Dünya, hissedenler için bir trajedi, düşünenler için bir komedidir.
Çoğu insan ise ne düşünür ne de hisseder.”
Patricia Highsmith
Günlük, Mayıs 1942
Geçenlerde Londra’da doğup büyüyen torunlarımızın, futbol maçlarının gündüz oynanmasından, orta dönem okulların kız-erkek ayrı oluşuna, o ülkede değişmenin katı güçlüğünü farkında oluşlarını hüzünle sezdim.
Bana kalırsa, orası, gaddar bir imparatorlukla yaşadığı ‘şaşa’yı kolay kolay vazgeçilir görmediği gizli olmayan ülke.
Alıştığı Varoluş geleneği hep bir yolunu bulup başkalarından nemalanmak olduğundan, ‘Yenilik’ adına sadece ‘finans kapitalizminin merkezi’ olmaya ve onun türevlerine –para onlarda olduğu için– kollarını can-ı gönülden açtı.
Son günlerde iki sıralama gördük.
Birincisi BM’nin, başta Rusya ile 2 bin kilometrelik upuzun sınırının ‘huzursuzluğu’ yüzünden, NATO üyesi olma arzusuyla dünyanın kaynayan kazanına bir de o odun taşıyan, Finlandiya’yı ve arkasından bazı Kuzey ülkelerini en tepede gösteren ananevi “mutluluk” (!) listesi.
Kısa bir ziyaretinizde bile taksi şoförünüzün bir elin parmaklarının sayısı kadar ‘Aile’nin yönetimde olduğunu söyleyebildiği Finlandiya’da halkın gerçek yaşamını Aki Kaurismäki’nin şahane filmlerinden iyi biliyoruz.
Gene o Kuzey ülkelerde insanların ‘uç sağ’ olarak adlandırılan siyasilere artan yönelmesinden de haberdarız.
Daha dün Hollanda’da Dış İşleri Bakanı İsrail’e- sanki daha çok çocuk öldürmesi için- daha çok askeri yardım etmek isteyip, yeterli onayı bulamadığı için işi bıraktı.
İkinci liste bizdeki yüksek vergi verenler’di. O da ananevi-dir.
Bir arkadaşım yazmış, bu yıl da 79 yeni zengin listede adını saklamış.
“Utangaç Zenginler Ülkesi” demiş Mehmet Yılmaz.
Bir zamanlar bu ilkel ‘yürü ya kulum’ ümidi “Amerikan Rüyası” adı-sanıyla fakir fukaranın önünde kapitalizmin havucu gibi tutulurdu.
Rüya mı demeli yoksa kâbus mu bilmiyorum, bu vahim zihniyet ve onun sonucu durumda bizi artık kimse tutamıyor, Amerika’yı da geçtik, o besbelli.
Aileler ve Kalanlar ülkelerinde işte bu olamıyor.
