Hep aynı örneği veriyorum: Bu ülkede Atatürk’ün çok ciddi ve kuvvetli bir muhalefeti vardı.

Bu ülkede hiç muhalefet kalmadı sandığınız bir anda, o muhalefet 7 Haziran 1945’te CHP’nin içinden çıktı, Celal Bayar, Adnan Menderes, Refik Polatkan ve Fuat Köprülü imzasıyla yayınlanan bir “dörtlü takrir” sonunda Demokrat Parti’yi doğurdu.

12 Eylül’de siyasetin ve bilinen bütün siyasetçilerinin yasak olduğu bir ortamda bütün örgütlenmesini birkaç ayda yapmak zorunda bırakılan ANAP çıktı, ilk seçimde iktidar oldu.

1997’de asker zoruyla iktidardan indirilenlerin siyasi hareketi sadece 5 yıl sonra Ak Parti adıyla ve mutlak çoğunlukla iktidara geldi.

Bunlar bu ülke demokrasi tarihinin altın örnekleri.

Bugün içinde yaşadığımız karanlığı ister tek parti dönemi baskısıyla, ister 12 Eylül darbesiyle ister 28 Şubat dönemiyle kıyaslayın, bir şey fark etmiyor.

Bu memleket rejimin, hatta ülkenin sahibi olduğunu, vazgeçilmez olduğunu düşünenlere hep çok büyük tokatlar atmış, çok büyük dersler verip ağır yenilgiler tattırmış bir memleket.

Kendilerini ülkenin sahibi ve onlar olmazsa ülke olmaz sananların hep başvurduğu yöntem muhalefeti boğmaya çalışmak, onu örgütsüz, başsız bırakmak olmuştur. Ve örneklerini verdim işte, kendilerini memleketin sahibi sananlar her seferinde tokat yiyip yerli yerlerine dönmüştür.

Bugünün yarını da var ve bir şeyden emin olun: Bu ülke muhalefetsiz, bu vatandaş sandıksız kalmaz.

Önünde sonunda o sandık gelir karşımıza ve biz de seçimimizi yaparız.