Dün akşam kendime bir bardak içki koydum, maç seyredeyim diye TV’nin karşısına geçtim.
Ben açtığımda Galatasaray-Adana Demirspor maçının 20. dakikası falandı. Galatasaray 1-0 öndeydi, Demirsporlu oyuncular Sarı-Kırmızılıların ataklarına henüz sağlam olan taktik disiplinleriyle cevap vermeye çalışıyordu.
Fazla sarmadı maç beni, başka bir şey bulup onu izlemeye başladım TV’de.
Az sonra üyesi olduğum bazı WhatsApp gruplarından mesajlar yağmaya başladı; gruplar hararetle tartışıyordu. Sonunda dayanamadım, ne oluyor diye bakayım dedim ve dehşete kapıldım.
Az önce sarmadı diye izlemeyi bıraktığım maç yarım kalmıştı, Demirspor sahadan çekilmişti.
Tam olarak ne olduğunu anlamam zaman aldı; çünkü her kafadan ses çıkıyor, çoğu insan konuyu kendi tuttuğu takımın penceresinden değerlendiriyordu.
Türkiye’de futbol maalesef bu duruma geldi. Bunu bir kişi veya bir grup kişi yapmadı, futbolun bütün paydaşlarının bu işte eli var.
Uzun yıllardır inanılmaz paralar dönen devasa bir endüstri Türkiye’de futbol ama bu endüstrini sürekli cari açık yaratan, zarar yaratan bir endüstri. Futbolun paydaşı olup da bu işten para kazanan, kazanmayı bıraktım az kaybeden tek bir kurum yok.
Hem uzun yıllardır bu kadar para kaybeden hem de varolmaya devam edebilen başka tek bir endüstri bulamazsınız. Futbol bir biçimde duruyor işte.
Belki tam da bu nedenle “futbolun ortak çıkarı” diye bir kavram yok Türkiye’de; herkes kendini kurtarmaya, kendi işini görmeye çalışıyor, futbol kulüpleri eğlence endüstrisinin bir parçası olmak yerine bir nevi kendi başlarına siyasi organizasyon gibi bir hal almış durumda. Rakibi kötülemek, rakibin komplolar çevirdiğini ve bir takım gizli güçlerin rakibi kolladığını söylemek gündelik sohbetlerin konusu.
Böyle olduğu için de futbol derken en son sözünü ettiğimiz şey futbolun kendisi artık.
Bir kulüp sahibi, başka kimseye danışmadan, ortada kendisine “Hayır yapma” diyecek kimsenin de olmadığı bir ortamda takımını sahadan çekebiliyor örneğin. Bunu da “Farkındalık yaratmak için yaptım” diyerek meşrulaştırabiliyor.
Bugünkü nefret tohumları futbola dün ekilmedi, ben kendimi bildim bileli bu tohum ekilip duruyor ve işte görüyorsunuz, sonunda ne ekerseniz onu biçiyorsunuz.
