Beni Sırrı Süreyya Önder’le rahmetli Meral Okay tanıştırdı. 20 yıldan fazla olmuştur herhalde.

Sırrı, elinde şeytan tüyü olan bir adam. Onu tanıyıp sevmemek, onu tanıyıp onunla ahbap olmayı istememek mümkün değil.

Uzaktan oan kızana çok rastladım da, şöyle yüz yüze geldikten sonra ona kızmaya devam edene hiç rastlamadım doğrusu.

Herkes onu siyasetçi biliyor, siyasette müthiş roller üstlendi falan ama bence Sırrı bir modern zaman meddahı. Yeri de sahne.

O size yemek tarifi anlatsa bile ağzınız açık ve sık sık kahkahalarala dinlersiniz. O kadar yani.

Böyle kıyaslamalar doğru değil ama onun yeteneğinin Cem Yılmaz’dan veya Yılmaz Erdoğan’dan daha az olduğunu kimse söyleyemez.

Kaç kere yüzüne de söyledim, siyasette sunduğu katkılar ülkemiz için son derece kritik olsa da ben Sırrı’nın siyaset yapmasını kendisi açısından bir kayıp olarak görüyorum.

Ben bu satırları yazarken Sırrı hayatıyla boğuşuyor. Aort yırtılması, bir insanın başına gelebilecek en feci kalp-damar rahatsızlığı.

Ama Sırrı’yı öldürmek kolay değil. Ben adım gibi biliyorum, o yarın ayağa kalkacak, beni gördüğünde de okkalı bir küfür savurur gibi sözlerle üzerime varacak.

Ondan azar işitmeyi ve onunla didişmeyi hiç bu kadar özlememiştim.