Kan bağı… Toplumun bize öğrettiği en güçlü bağlardan biri. Ama hayat, bazen kan bağıyla gelenlerin sana en uzak insanlar olabileceğini; hiç akraban olmayanların ise yüreğinin tam ortasına yerleşebileceğini gösterir.

Bir gün fark edersin ki, senin gerçek ailen; aynı soyadını taşıyanlar değil, aynı dili konuşmadan da seni anlayanlardır. Yanında susabildiğin, ağladığında gözlerini kaçırmayan, başarını alkışladığında içinde burukluk taşımayanlardır.

Seçilmiş aile… Kendini onların yanında filtresiz hissedersin. Ne rol yapmana gerek vardır ne de yanlış anlaşılma korkusu taşımana. Aradan aylar, hatta yıllar geçse bile kaldığın yerden devam edersin. Çünkü orada zaman, sevgiyi eksiltmez.

Bu insanlar, hayatına öyle bir yerleşir ki, kan bağından daha derin bir bağ hissedersin. Onlarla tartışabilirsin, küsebilirsin, hatta kırılabilirsin… Ama bilirsin ki, ne olursa olsun geri döndüğünde kapı açıktır. Çünkü bu bağ, doğuştan verilmiş değil, karşılıklı emekle inşa edilmiştir.

Kimi zaman annenin eksikliğini bir dost tamamlar. Kardeş yerine koyduğun biri sana en büyük sırlarını açar. Hatta kendi çocuğuna veremediğin sabrı, bir başkasının evladına gösterirsin. Çünkü sevgi, kanın değil, yüreğin işidir.

Bazen bir telefon gelir, “İyi misin?” diye… Sesi duyduğunda fark edersin ki, kimse seni onun kadar merak etmemiş.

Bazen bir sofrada oturursun, sofradaki tek kan bağı olmayan sensindir, ama masada en çok sen sevilmişsindir.

Bazen de hayat seni öyle bir fırtınaya savurur ki, elinden tutanlar hep seçtiğin ailen olur.

Bence en kıymetli aile, seçtiğin ailedir.

Onlar, hayatın sana hediyesi; senin de hayata armağanındır.

Peki sen…

Kendi seçtiğin ailene bugün teşekkür ettin mi?