Bazen öyle bir an gelir ki, artık kimseye anlatmak istemezsin.

Ne yorgunluğunu, ne kırgınlığını, ne de neden uzaklaştığını.

Çünkü artık anlamak değil, dinlenmek istersin.

Bir açıklama değil, bir sessizlik ararsın.

Yıllardır başkaları için koştuğumuz yollar, bir noktada bizi kendimizden uzaklaştırır.

“Ben” dediğimiz o iç ses, başkalarının sesleri arasında kaybolur.

Kim ne düşünür, kim kırılır, kim ne bekler…

Ve bir gün fark edersin, o “herkesi mutlu eden sen” artık kendi içinde susmuştur.

Belki de hayatın en cesur kararı, herkese değil, kendine dönmeye karar vermektir.

Kimseyi kırmadan, kimseye açıklama yapmadan.

Sadece kendi merkezine, kalbine, sessizliğine doğru.

Kendine dönmek bazen kalabalıktan çekilmek değildir; tam tersine, kalabalığın içinde kendin olarak kalabilmektir.
Birilerinin seni onaylamasına ihtiyaç duymadan, sevilmek için kendini değiştirmeden,
yanlış anlaşılmayı bile göze alarak.

Çünkü kendine dönen insan, her şeyi kaybedip en değerli şeyi bulur: özünü.

Uzun zamandır “daha çok” olmaya uğraştık.

Daha üretken, daha güçlü, daha başarılı, daha görünür…

Ama bu “daha”ların içinde eksildik.

Şimdi eksilen parçaları toplama zamanı.

Bir çay koy, pencereden bak, kimseyi arama.

Bir şey yapmadan da var olabildiğini fark et.

Kendine dönmek bazen sadece nefes almaktır.

Belki de olgunlaşmak, her şeyi anlamaya çalışmayı bırakmaktır.

Bazı şeyler neden olur, bazıları sadece olur.

Ve senin görevin onları çözmek değil, içinde yer açmaktır.

Kendine dönmek, geçmişi düzeltmek değil, bugünü fark etmektir.

Kendini affetmek, başkalarını da özgürleştirir.

Çünkü sen kendine iyi davranmayı öğrendiğinde, artık kimseye kötü davranmazsın.

Belki de hayat, sadece “kendi evine” dönene kadar hep yoldur.

Ve o ev, hiçbir şehirde, hiçbir ilişkide, hiçbir mevkide değildir.

Kalbindedir.

O yüzden bugün, hiçbir şey yapmadan, sadece kendine dön.

Kendine bir alan aç, bir çiçek koy, bir müzik aç.

Çünkü bazen yeniden başlamak, sadece kendine dönmekle olur.