Hayatım boyunca kırmızı çizgileriyle tanınan biri olmadım. Ne ailede, ne işte, ne dostluklarda… Diplomasi bana köşeleri yumuşatmayı, ortak zemin aramayı, gerginliği tırmandırmadan çözüm üretmeyi öğretti. Uzun yıllar bu yaklaşım ilişkileri korudu, işleri kolaylaştırdı.

Ama zaman içinde şunu fark ettim: Siz kendi kırmızı çizginizi çizmezseniz, kimse sizin yerinize çizmez.

Ve sınırın olmadığı yerde ihlaller kaçınılmaz olur.

Hayat bir noktadan sonra insana ritmini, sınırlarını, ihtiyaçlarını daha net gösteriyor. Gençlikte erdem gibi görünen esneklik, yıllar geçtikçe yıpratıcı bir bedel hâline gelebiliyor. “İdare etmek”, “arabulmak”, “sessizce halletmek” derken insan kendi ihtiyaçlarının geri plana düştüğünü, sesinin kısıldığını fark ediyor.

Bir gün iç ses daha yüksek konuşmaya başlıyor:

“Burası artık sana iyi gelmiyor. Burada bir çizgi çekmelisin.”

Ben kırmızı çizginin değerini böyle öğrendim.

Kırmızı çizgi: Dışarıya sertlik değil, içteki netliktir

Bugün kırmızı çizgi dediğim şey, öfkeyle örülmüş bir duvar değil.

Daha çok içimde oluşan bir berraklık:

•“Buradan sonrası benim için sağlıklı değil.”

•“Bu yük bana ait değil.”

•“Bu alanı korumak benim sorumluluğum.”

Kırmızı çizgiler gürültülü ilanlarla değil; sessiz bir olgunlaşmayla ortaya çıkar.

Sınır koymak uzaklaşmak değil; ilişkileri dengeye getirmektir

Kırmızı çizgi koymak kimseyi hayatınızdan çıkarmak anlamına gelmez.

Tam tersine, ilişkiler daha sağlıklı bir zemine oturur.

Çünkü:

•Beklentiler netleşir,

•Yanlış anlamalar azalır,

•Kimse kimsenin görünmez yükünü taşımak zorunda kalmaz.

Ve insan fark eder ki:

Kendi zamanına, enerjisine ve zihinsel alanına yeniden sahip çıkmaya başlamıştır.

Diplomasinin öğrettiği ölçü, hayatın talep ettiği netliktir

Diplomasi insana uzlaşmanın, esnekliğin, karşı tarafı anlamanın değerini öğretir. Hâlâ çok kıymetli bulduğum bir miras bu.

Ama yıllar içinde şunu öğrendim:

Sınır yoksa, uzlaşı güç değil bedel hâline gelir.

Kırmızı çizgi işte bu farkı belirler.

Kırmızı çizgi bir tepki değil; bir karardır

Bugün bir sınır koyduğumda bunu öfkeyle değil, sakinlikle yapıyorum.

Bir reaksiyonla değil, bilinçli bir tercihle.

Ve ilginç bir şey oluyor:

Karşı taraf uyum sağlıyor.

Çünkü artık çizginin nereden geçtiğini biliyor.

Bu durum beni kimseye karşı sertleştirmiyor; tam tersine, ilişkilerimde daha temiz ve daha dürüst bir alan açıyor.

En çok sessiz çizgi saygı uyandırır

Yıllarca hiç çizmediğim yerlerde bugün sınır koyduğumda şunu gözlemliyorum:

İhlal etmeye alışkın olanlar bile duruyor.

Çünkü netlik insanı rahatlatır.

Belirsizlik yorar; sınır güven verir.

Bu kötü niyet meselesi değil; insan doğasının bir gerçeğidir.

Sonuç: Kendi alanını koruyan, hayatını daha iyi yaşar

Kırmızı çizgi benim için bir güç gösterisi değil.

Daha dengeli, daha huzurlu, daha sade bir hayat kurma isteğinin doğal sonucu.

•Daha az yorulmak için,

•Daha nitelikli ilişkiler kurmak için,

•Daha verimli üretmek için,

•Zamanı daha anlamlı yaşamak için…

Sonunda kırmızı çizgi şu cümlede karşılığını buluyor:

“Bu benim alanım. Bu alanı korumak benim sorumluluğum.”

Ve insan bir kez kendi alanını korumayı öğrendiğinde, hayat gerçekten daha berrak akmaya başlıyor.