Çocuklarım büyürken etraftan en çok duyduğum öğüt onları takım sporlarına yönlendirmemle ilgiliydi. Evet anlayabiliyorum, başta takım sporları olmak üzere birlikte yapılan aktivitelerin (ki buna aynı sınıfta öğrenci olmak, aynı servise binmek, aynı iş yerinde çalışmak, hatta meslektaş olmak da dahil) insanlarda aidiyet hissini kuvvetlendirdiği muhakkak. Ancak geçen gün okuduğum bir yazı, bu birlikte bir şey yapma işinin yep yeni bir boyutunu önüme çıkardı. Buna göre elbette birlikte bir şey yapmak güzeldi ama daha da güzeli hep birlikte senkronize şeyler yapmaktı. Mesela kalabalıklarla birlikte dans etmek, mesela Çinlilerin her sabah parklarda yaptığı gibi Tai Chi yapmak, mesela kalabalık bir orkestrada müzik yapmak, takım halinde kürek çekmek, koroda şarkı söylemek… Meğer bu faaliyetler katılanlarda tek tek diğer insanlara karlı daha güvenli ve toleranslı olmayı, daha cömert olmayı vs fena halde destekliyormuş. Birlikte senkronize davranma zorunluğu beynimizde bazı ekstra hormonların salgılanmasını sağlıyormuş, bu hormonlar da bizi daha iyi yapıyormuş.